Her ayrılış bir söz verişle başlar; geri dönmenin sözü…
Elbet dönmek için düşeceğiz yollara, nasibimizde varolana doğru…Her kutlu da yola düştü O’ndan aldığı ilhamla O’na doğru.
İbrahim’ler, Musa’lar, Ahmet’ler…
O’nlar da söz verdiler ve sözlerinde durarak geri döndüler; Sevindi bekleyenler, sevindi gözleyenler, sustu ağlayanlar, durdu kanayan yaralar.
Her sevginin başlangıcı ve süreci, o sevginin bitişinin getireceği boşluk ve yalnızlık ile dolu.
Yol, insana bu sonsuz sevgiyi içine sindirebilecek güce sahip.
Yalnızlık buhranlarını yırtan bir haykırış yolculuk. İnsanın kendini bulması, kendine yardım arzusu. Çünkü;
İnsanın kattığı anlam dışında hayatın hiç bir anlamı yok, insan başkalarına yardım etmediği sürece yapayalnız…
Bir şeylerden kaçarak yaptığım yolculuklar, bir yere varmak için yaptığım yolcuklardan daha çok olmaya başlıyorsa korkarım. Kaçtığım şeylere hayıflanırım. O beldede değişemeyeceğime inandığımda yolculuk arzularım; önceki âlemde söz verdiğim beldelere…
Yol kalbe hüzün sızdırır derinden derine. Sevgilerin, aşkların, alışkanlıkların, vazgeçmek isteyip de yapmaktan zevk aldıkların ve sana ait onca şeyin hüznü! Veda doldurur o hüznün içini… Cama yasladığında yüz yansımana bakarak izlersin, tüm özlemeye başladıklarını. Sonra şoförün ani sollamasıyla anlarsın şeritlerin hızla birbirini takip ettiğini. Ve hüzün burukluğa dönüşür… Yolculuk kaçınılmaz bir gerçekliktir.
Yorulmaksızın aramaya kararlıyım yalnızlığımı. Doğarkenki yalnızlığıma yani özüme kavuşuncaya kadar yolculuklar en vazgeçilmez dostum olacak…
Ali Sadık
– Haber Lotus –
HLotus