Filozofların simaları ile en az Rosette’nin yaptığı heykeller kadar ilgilenirim. Bazen onları incelemek için özel mesai harcadığım bile olur. Bir suret ve yüz ifadeleri her canlı için önemli bulduğum bi’ ayrıntı kanalıdır. İyi bir poker face olmak bi’ yana filozofların kendisini gizlemeye ihtiyacı olan kişiler olmaması -en azından ben böyle düşünüyorum-, yüzlerinden çok şey okuyacağımız kanaatini verir bana.
İncelemekten büyük keyif aldığım filozoflardan birisi ise hayranı olduğum Jean Paul Sartre ve beni en çok düşündüren karesi de hemen aşağıdaki satırda.
Bilmem siz ne düşünürsünüz, belki abartı ama bana çok ilginç gelen bir ifade var burada.
Sartre’ın bu karesi beni hep düşündürür. Öyle bir poz vermiş ki konuşuyor mu, dinliyor mu, düşünüyor mu yoksa konuşma arası bir duraksama mı bu, kestiremiyorum. Göz kapaklarından bir çıkarım yapıyor gibi oluyorum ama yok. “Aman bu adam çözülmez bırak kendi hâline.” diye pes ediyorum sonra. Tabii tekrar dönüp mercek altına aldığım zamanlarım oluyor daha sonrasında.
Konuşmanın, anlatmanın, iletişimin birçok yolu var ve ben yüzümüzde takındığımız ifadelerin çok güçlü bir iletişim yolu olduğuna inanmaya daima devam edeceğim.
HLotus
