Bu yol hastane koridoru. İlk geldiğinde şaşkınlıkla yön bulmaya çalıştığın tabelalar orada yaşamaya başladıktan sonra artık bir anlam ifade etmiyor. Ameliyat sonrası hekimin tavsiyesi ve can sıkıntısının da etkisiyle sürekli tazelenen koridor yürüyüşleri kendini oralı saymanın en önemli göstergesi haline geliyor. Hastane katları ve odaları şifa umudu arayanlarla dolu. Bir o yana bir bu yana gidip gelen insanlar bir çare peşinde koşuyor. Kimisi vaktinde gelmenin huzurunda, kimisi geç kalmanın azabında, kimisi de “erken mi geldim?” sorularıyla meşgul kafalarıyla oradalar.
Ameliyat masası mahkeme oluyor. Dünyada kalanı veya diğer tarafa göçecek olanı seçiyor. Kaderde varsa hakimin kararında şaştığı gibi şaşıyor soğuk metal bıçaklar kimi zaman. Bilincin kaybedilmesi iradi oluyor. Buradaki gibi keşke sevdiklerine de kendini bu derece teslim edebilseydi insan. Vicdan azabı duyacak kadar düşünemeden sorulan soruya cevap için ağzından dökülen ilk hecede uyuyor insan.
Koridor gezintilerinde tatlı rastlaşmalar, pazarda ilkokul öğretmenini görmüş öğrenci gibi tebessüm ettiriyor. Bir kadın yaşlı ve hasta haline rağmen koridorda defalarca rastlaştığı erkeğe gülümserken lisede sürekli karşısına çıkmak için dakikalarca ağaç arkasında saklanıp bekleyen ilk aşkını anıyor.
Hastaların acizlikleri hiç de göze batmıyor. Hekimler, hemşireler ve diğer görevliler onların dışarıdaki heybetli duruşlarının acizliğe evrilmesine nasıl da alışıyorlar. Ameliyat önlüğünü giyen insan kendini çıplak değil masadan yattığı şekilde canlı kalkmanın heyecanını hissediyor. Kalkıp tuvaletini yapamayan insan, lazımlık isterken önceleri utangaçlık hislerini duysa da sonrasında acısı, utancını bastırıyor. Odada pencere kenarında kalan diğerlerine göre daha şanslı; yazın manzara, kışın kalorifer ona yakın.
Karar mahkemesi bu; ya gidersin ya da kalırsın, öteki dava açılana dek.
HLotus
