Saat sabahı seher geçiyor, şuan burada toprağa çiğ düşerken, bir mazlum halkın daha başına bombalar yağıyor, toprağa düşenlerse parçalanmış, kanlı bedenler oluyor… Tıpkı, Kafkasya’da, Japonya’da, Filistin’de, Bosna’da, Afganistan’da, Irak’da, Lübnan’da ve diğerlerinde olduğu gibi ve insanım diyen birilerinin kıçında şuan pireler uçuşuyor, horluyorlar, içleri yanıp su içmeye de kalkmıyorlar, çünkü akşamdan tıka basa doldurmuşlar midelerini, deve gibi yemişler yine, nefisleri kabarmasa 3 ay yemeden yaşayabilirler de…
Diğerlerine sözüm zaten yok, dünya dedi geldiler, dünya dedi gidiyorlar.. Peki ama normalde bu seher vaktinde ayakta olması gerekenlerin, hiç değilse kalkıp bu günlerde masum insanlar için dua etmeleri gerekmez mi!? Yok yok çok şey bekliyorum, siz içinizi boş, kıçınızı ferah tutun, nasıl olsa cenneti kazandınızya… Bin yıl daha yaşayacaksınızya, size dokunmayan o yılanla!..
İnsanlık bu kadar kolay mıdır, hani şu dağların yüklenmediği yük, bu kadar hafif midir?.. Kendi etrafınızda kurduğunuz sahte dünyalarınızın kabuğu bu denli kalın mıdır ki, başkalarının acılarını hiç hisettirmez.. Bombaların parçaladığı bedenler nasıl kanatmaz kalbimizi, dünyanın bir ucunda değil yanı başımızda, ki öbür ucunda da olsa hiç farketmez…
İnsan, insan, insan…
Komşusunun hakkını gözetmeyen insan mıdır? Bu nasıl bencilliktir ki bencilliğini bile hissettirmez kendine… Kendinden başkasını görmeyen gözler nasıl da körleşir.. Annesinin koynunda her nefesi cennetten bir müjde olan bebeklerin, ölü bedenleri, insanlıktan geriye ne bırakır..
Öznesi merhamet olmayan hayatların sahipleri insanlıktan nasıl bahseder.. Bananeci, umursamaz, bencil, sen, ben, o, yani biz, utanmadan aynalara nasıl bakarız? Aynalardan yakamızı kavrayacak eller ne zaman çıkar? Çıkar da bahanelerin siperinden çıkarıp bizi, zalimin karşısında dik durmayı öğretir…
Ne zaman? vesselam.
Serhan Varol
– Haber Lotus –
HLotus
