2001 yılıydı. Rüyama girmiştin. Önümden geçerken umutsuz ve hüzünlü bir ifadeyle yüzüme bakmıştın. "Çok zor, senden olmaz" der gibi bakıyordun. Sen de üzgündün. Kurtaramayacağı bir kardeşine üzülür gibi. O umutsuz yüz ifadesiyle uzaklaştın.Gıyaseddin Karatepenin suretine bürünerek gittin. Odur budur Gıyaseddin Karatepe'nin yakasını bırakmadım. O demek, sen demekti benim için.
O günden sonra çok uğraştım. 10 yıl Mevlana okudum. Yüksek lisans yaptım. Onu sadeleştirip kitaba çevirdim. Anlattım, anlatacak insan aradım. Yalandan Mevlana'ya ilgi duyanlara bile coşkuyla, inanarak anlattım.
Sen, "keşke Mesnevî sohbetleri yapabilsek" demiştin. Ben Mevlana üzerine çalışarak senin yolunda yürüdğümü düşündüm. Senin bir isteğini yerine getirdiğim için de seviniyordum.
Ama o yüz ifadeni hiç unutamadım. Aradan 13 yıl geçti. Şimdi şimdi anlıyorum ki, sen haklıydın. Benden derviş olmadı, olamadı, belki de hiç olamayacak.
Zikir meclislerinde kendinden geçen dervişleri hayretle seyrederek geçirdim ömrümü.
Bir kez olsun, kendinden geçmeyi nasıl da isterdim!… Olmadı, yapamadım, üzgünüm.
Sen üzgündün, bense hep üzgünüm.
Üzgünüm! Gerçekten!
Allah beni senin yolundan ayırmasın. Vefatının ve benim derviş olamayacağım gerçeğinin 13. yılında, seni sevgiyle, saygıyla, rahmetle, merhametle, özlemle anıyorum.
Seni çok özledim!
Sen de beni özledin mi, çok merak ediyorum.
Beni bırakma. Sana ihtiyacım var…
Ekrem Özdemir
– Haber Lotus –
HLotus
Sen beni bıraksan bile ben seni ömür boyu bırakır mıyım sanıyorsun? O bizi hiç bırakmadı ki zaten… İrfan ve edeb pınarı o sesindeki coşkuyla gürül gürül gönüllerimizi ferahlatıyor, inşirah veriyor. Azizanın himmeti mahzun, mahcub ve harabat ehlinin gönüllerine iner. Aşkolsun…
Ekrem abi yüreğindeki yangınları söndürecek derya ölmez eserleriyle hala hayatta. Slm ve dua ile Nevzat kardeşin.