“Yazar Efe Baştürk, Yunan ve Roma dönemi sanatçılarından başlayıp Massaggio ve Caravaggio’ya, Klimt’ten Delacroix, Goya ve Gervais ve Turner’a kadar Batı’da tarih boyunca etkili olmuş ressam ve heykeltıraşların yapıtları üzerinden siyasetin ve siyaset felsefesinin meşgul olduğu kavramların, olguların ve olayların sanatın gözünden nasıl “okunabileceğini” gösteriyor.”
“Tek bir imgede genel ilkeyi yakalamak ve bunu ifade etmek” kanaati, sanatın gayesinin yerleşik bir kanısı olarak kalıplaşmış olarak uzun zamandır tarihteki ivmesini kazanmıştır. Gerek bir imge gerek bir ezgi veya kâğıda dökülmüş birkaç satır kimi zaman bir olanağın kimi zaman bir zorunluluğun –örneğin ahlaki bir mecburiyetin- veya içinde bulunulan bireysel durumlar ile insanlığın tabiatı arasındaki tezadı ortaya çıkarmak üzere kullanılabilir ve kullanılmıştır da. Batı kültürünün tarihinde bilhassa resim ve heykel sanatına olan eğimin sebebi budur.
Tablolar ve heykeller başından beri sadece bir süs nesnesi değil çok daha fazlasını temsil etmişler, göstermeye çalışmışlardır. Bu sanatla toplumdan ve bireyden birçok şey yansımıştır. Bu yapıtlar incelendiğinde siyasi düşüncenin, ilkelerin ve kavramların ifade ediliş şekillerinin, iktidarın, kimlik ve toplum hakkında yapılmış yorumların, davetlerin ve hatta kınamaların çok belirgin izleri görülmektedir. Efe Hoca, siyaset ve imge arasındaki ontolojik bağ nedir, sorusunun cevabını özenle vermektedir.
(Kapak tanıtımdan bir derlemedir.)
Merve Yezda Bingöl
