Hatırlıyorum 2002’nin bir yaz günüydü. Zor günlerimde adeta Ankara’daki babam olan Şakir Kurter beni arabasıyla Batıkent’teki evime götürüyordu.
Sevgilimden uzaktım, işimden kovulmuştum ve kiramı ödeyecek param yoktu. Şakir abinin verdiği harçlıklarla geçiniyordum.
İsyanlardaydım… Her şeye isyan ediyordum.
Hiç unutmuyorum, Şakir abi bunalmış olacak, direksiyon başında bana döndü ve dedi ki:
“Ekrem! Oğlum senin derdin ne? Ne istiyorsun?”
Cevap gayet netti:
“Senaryoyu kendim yazmak istiyorum abi. Yazılmış senaryolarda figüranlık yapmak istemiyorum.”
Şakir abi elinin tersiyle itti bu cümlemi:
“Ekrem yok böyle bir şey” dedi. “Yazılmış bir senaryo var ve sen de bu senaryoda üstüne düşen rolü oynayacaksın.”
“Kabul edemiyorum abi.”
“Edeceksin Ekrem, bırak hayal peşinde koşmayı.”
“Bana neye mal olursa olsun senaryomu kendim yazacağım abi.”
Aradan 12 yıl geçti. Hayat bazen benden yana bazen Şakir abiden.
Mesele hayatın üstüne üstüne gitmek değil mi? Tuttum kader ve irade üzerine bir de yüksek lisans yaptım. Hem de en sevdiğim adam, Mevlana üzerine. Onu da kitap olarak bastırdım.
Hayat her zama bana bir sevgili gibi davrandı. Nazlandı, kaçtı, kıskandırdı, peşinde koşturdu ama sabrettim, direndim, her defasında onu belinden yakalayıverdim.
Şimdi her yıl Haziran ayında başlayan bir bunalım dönemi yaşatıyor bana. “Yaşlanıyorsun Ekrem, elbet bir gün önümde diz çökeceksin” diyor.
Meraktan gittiğim bir falcı yakın zamanda bana şunu söyledi: “Bana gelenlerin % 90’ının zihni karışıktır ve ne istediklerini bilmezler. Ama senin zihnin net. Sen ne istediğini biliyorsun.”
Sevgilim hayat, onun istediği olsun istiyor. 12 yıl önce söylediğimi tekrar söylüyorum ben de sevgilime:
“Senaryomu kendim yazacağım. Beni tanıdıkça seveceksin…”
Ekrem Özdemir
– Haber Lotus –
