Yüzleşme

Akşamları başımı yastığa yaslarken, oldukça yavaş hareket ederim ben.

O anlara sayısız düşünce sığdırmak çok hoşuma gider.

Ne çok yer ziyaret eder, onlarca insana en az bir cümle kurarım. Tabii aralarında kendim de varım.

E delilik elbisem bütünleştiği için artık benimle, rahatça söyleyebilirim bunu da. Yani aramızda kalmasına gerek yok yastıkla.

Yüzleşmeye kalkışırken kendinle, aynan ne alemde, sırrı sağlam mı diye bakmak gerek öncelikle.

Bir konuşma geçiyor aramızda, hayattan bıkmış, umutla sarılacak dal arayan bir dostla.

Gidiyor sonra, bir süre bakıyorum ardından.

Dalıyorum …

Hayatlarımızı ören ne çok olay, his, yaşanmışlık var.

Değişen ve yıllara rağmen aynı kalan ne çok şey.

Hani, ölüm anında gözümüzün önünden bir film şeridi geçeceği söylenir ya, o şeridin iki taraflı olduğunu düşünüyorum bugün kahvemi yudumlarken.

Evet yine sade ve şekersiz bu arada. O sahnelerin baş kahramanlarından biri olacak sanırım kahvem. Ne çok düştüm içine.

Ne diyordum?

Evet şerit çift taraflı kanımca. Bir yandan yaşadıklarımız geçerken hızla ,bir yandan, bize asılan suratlar, kendinden beslenen inatçılıklar, yazılmamış kitaplar, söylenmemiş seni seviyorumlar, hiç edemediğimiz muhabbetlerinde geçeceğini düşünüyorum.

Son demlere gelince biz insanlar, ne çok şeyin yüreğimize ağırlık yaptığını hissedeceğiz sanki.

İnsanın sıyrılması kendinden, kavramlardan kaçması , ve idrak ettiğinde çok çok uzaklarda olması ne garip.

Bazı akşamlar, çekmeceye özensizce tıkıştırılmış evrakların arasında ölümünü bekleyen, unutulmuş saatin, kime göre neye göre ayarlandığı bilinmeyen cılız alarmı duyuluyor. Kimseler oralı olmuyor benim kulaklarım dışında.

Belli ki bir ritim tutturmuşuz aramızda.

Dinlediğimin farkında, inatla devam ediyor sesini duyurmaya.

İşte o anlar kendimi, çoğunlukla elimde kahvemle, film şeridinin diğer yüzünü düşünürken yakalıyorum…

Gülşen Kazgın

– Haber Lotus –