Bazen yere düşer hayallerin ya; hayal kırıkları, cam kırıkları gibi derinden çizerek, kazıyarak, yontarak acıtır seni, kanatır yüreğini… Umutla beklediğin şey, her neyse; işte o şey ya da kişi -belki de sevgilin- tam da karşında dururken ve hatta ellerini uzatsan, dokunabilecek yakınlıkta sana gülümserken, birden bire ummadığın bir yerlerden ortaya çıkan kekremsi kokulu beyaz bir sis perdesinin sahneyi kapatmasıyla birlikte irkilir tüylerin birden… “Ne oluyor?” dersin belki, “sürpriz mi bu?” diye hâlâ saf bir vuslat duygusuyla gözbebeklerin kocaman ve masum, azimle hayat meydanına doğru ümitle bakarken, o beyaz sis, önce simsiyah bir dumana dönüşür ve yanmış bir yüreğin acısı ve ıstırabının en derin hazinlerini yaşatacak o “bomboşluk” duygusu kaplayıverir birdenbire tüm dimağını…
Anlarsın ki bu ümit dolu görüntüler ya da sesler, sadece ve sadece “kandırıkçı” birer seraptan ibaretmiş… Ya da öyle sanırsın… Tam da ulaşacağın hayallerinin o masumca gülümsemesini, siyah sis perdesi ortadan kalktıktan sonra daha belirgin görmeye başlarsın… Zira serap perdesinin ardından sana masumane gülümseyen şeyin hayallerin değil; sinsi, adi, acımasız, alaycı ve hınzırca gülüşlerle dolu tekinsiz bir “umutsuzluk sureti” olduğunu anlarsın böylece… Hâlbuki günlerdir, aylardır ve hatta yıllardır ”umut fakirin ekmeği” diyerek kalbinin atışıyla kendisine hayat ve nefes verdiğin, umudunun özsuyuyla beslediğin o beklediğin şey ya da kişinin hayali; yüreğinde pır pır titreyen yaşama nedenin, sana er geç ve bir gün ama çok yakında, yakın bir zamanda, belki yarın, belki de yarından da yakın bir zamanda ulaşacağının garantisini kulağına müphem bir fısıltıyla telkin ediyordur… Hayaline ulaşamamanın ya da sevdiğine kavuşamamanın getirdiği şanssızlığın sevgiden yoksun ellerinin sana hediye ettiği paketten çıkan, ne yazık ki bir mansiyon bile değil, sadece ve sadece “hayal kırıkları” dır.
Selçuk Alkan
twitter.com/s_alkan
– Haber Lotus –
HLotus
