‘’gidenler bizim yağmurlarımızdır.’’
Bir bulut geldi çok uzaklardan rüzgârla. Çünkü ‘’doğduğumdan hep benimle / aynı hayatı yaşıyor / içimdeki rüzgâr.’’
Arada bir şeyim. Ne yakında duruyorum ne de uzakta. Uzak bir nesneyim belki de. Yakın, kirli bir yakınlık. Kalabalıkların arasına sıkışmış bir alışkanlık. Gözlerim bu dünyaya bakamıyor.
‘’yağmur mevsimi de geçti / kurudu dudaklarım / karanlık ilerliyor işte / ağzından ağrının.’’
Bilincim sanki başka bir eylemin peşinde her gün sürükleniyor. İşte, bu sürüklenişte her yere çarparak başka bir uzama düşüyorum, yaşadığım dünyaya yabancı kalmış, iç içe geçmiş iki yabancı. Bu iki yabancı eylemin, hareketin, rüyanın özü her ikisinde. Aslında her iki uzamda sonsuz bir hiçliğe doğru sürükleniş.
‘’boynuma sarılıyor kuşlar / kanatları kara gagaları şarap gözleri derin uyku / aşağıda beton blokları miniminnacık / insanlarıyla şehir denilen çöplük.’’
Arada bir şeyim işte. Ne sonbaharda ne de ilkbaharda gelen bir uyku hâli. Uykunun uykusuzluğu. Ya da kıvranışı. Kirlenmiş bir gök gibi.
Bir bilmecedir. Bir bilinmezlidir. ‘’anımsamalar ve fotoğraflar kalır.’’ geriye
Dışarıda bir mavilik, içimde bir hüzün. Bugün çok korktum. İçimde bir his, sokağa çıkmama engel oldu, anlamadım hiçbir şey.
‘’buradan akar boşunalığı ayartan zehir / kabul görür hazzın sunağında zevk ve acı / ıslıkla çağırır ölümü yaşamak arzusu.’’
Dışarıda, pencerede, duyduğum kocaman gürültüler vardı. Konuşmalar, araba sesleri, bir kentin tüm hırgürünü duyabiliyordum.
Rüzgâr ona eşlik etmişti…
.
‘’kokular biriktiriyorum / patlamış mısırlar gibi / anılar açtıran zihnimde / kokular, daha çok ilk olanların diriliği.
Ne kuzeyde rastlarsınız ne de çok uzak doğuda. Bulut geceyi harekete geçirir. Bir şeyler kımıldamaya başlar yeryüzünde. Hüzünden ve ızdıraptan doğmuş gece.
‘’senin için yeni bir yol açıyorum.’’
Uzaklaşır bulut gözlerinden. Anlamam, olup biten nedir çevremde…
Gözlerim, kaçan buluttu; sırtındadır. O kaçan beyaz bulut zihnimde eriyip kayboldu. Beyaz bulutum, taze bir bahar sevincini alıp götürmüştü benden.
Bu gürültülere karışıp kendimi unutmak istiyordum. Sıkılarak boğulduğum, boyaları sıvanmamaktan dökülmüş odamın ruhuna bilincimi kaptırmıştım çoktan. Hâlbuki daha dün karar vermiştim artık daha fazla zaman harcamayacaktım bu mekânda.
‘’boş evin odalarındaki soğuma için / çiçeklerimi bırakıyorum, kırmızı olanlarını / uzaktan sesi geliyor / uzaktan sesi geliyor diktatörün / ‘benden önce ne vardı’ / zamanın tozunu alsam da değiştiremem geçmişi / çalacak bir müddet bütün hüznüyle piyano / ‘’
Bir bulut geldi karanlık bir sözcükle çekip gitti. ‘’kaybettim kalbimin yolunu.’’
HLotus
