Cemil Meriç, kendisiyle yapılan bir röportajda, konu “Bu Ülke”deki her alanda yaşanan yozlaşmanın medya kısmına gelince, aynen şöyle diyor: “Devletimizin radyosuna bakın. Bütün gün, necaset kusuyor.” Bunu ne zaman ve hangi şartlarda söylemektedir üstad? 1970’li yıllardayız. Ne arabesk, ne rock, ne de protest müzik, devletin kanallarında yoktur. Ziya Gökalp’in musıkîyi reddedip, “Bizim müziğimiz budur” dediği Batılı enstrümanlarla çalınan halk müziği, klasik Batı müziği ve de Ümit Yaşar seviyesinde bir sanat müziği yayınlanmaktadır iktidarın kanallarında. Günümüze bakınca, mumla aranacak bir kalitedir aslında o zamanki müzik anlayışı ve üstad, bu anlayışa necaset demektedir.
Bugüne gelince… Ruh planında yaşadığımız ferdî ve ictimaî soykırımdan dem vurup, “Batsın bu dünya” demek değil niyetimiz. Yalnız herkesin, “Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata” deme imkânına kavuşması temennimizdir. İnsanoğlunun herhangi bir iştahını, doyurmak şöyle dursun, en azgın ve doyumsuz hale getirme işlevine sahip medya organları içinde radyo, bütün kadınların tadına bakmak isteyen bir Casanova iştahı sunar hedef kitlesine. Bütün müzik türlerinden haberdar olursunuz, ne ki, herhangi bir müzik zevki edinemezsiniz. Esas itibariyle, belirli bir kitleyi kontrol altında tutup, onu bazı amaçlar için kullanma mantığıyla faaliyet süren medyanın (ve de radyonun), kitlesine sunduğu dünya, eğlenceli, keyifli ve de sınırsızdır. Ne pahasına? Şahin Uçar’ın dediği gibi, “İnsan haysiyet ve hürriyetini ezme pahasına.”
Ezcümle, müzik zevki olan radyo dinlemez. Hangi alanda olursa olsun, zevk sahibi insan, kendi zevk alanına ve bu alanın bir de arşiv ve kütüphanesine sahiptir. Medyanın işlevi ise, zevksizliği bir zevk haline getirmektir. Çünkü medyanın zevki yoktur. O’nun derdi, kitlesinin iştahını (nefsini) azdırarak, kendi arzına talep oluşturmaktır.
Ekrem Özdemir
– Haber Lotus –
HLotus
